Η εθελοντική αποστολή στο Βιετνάμ ολοκληρώθηκε

Η πρώτη λέξη που μου ερχόταν στο μυαλό πριν ξεκινήσουμε για το Βιετνάμ ήταν  «πόλεμος». Μετά την εθελοντική αποστολή στο Λάι Τσάο που τελείωσε πριν από λίγες ημέρες, οι λέξεις που πια γεμίζουν τη σκέψη μου έχουν αλλάξει. Τώρα είναι η «ειρήνη», η «δύναμη» και κυρίως η «αλληλεγγύη».

Τον προηγούμενο αιώνα, οι κάτοικοι της Ασιατικής αυτής της χώρας χάρηκαν μόνο 6 χρόνια ειρήνης. Ήρθαν αντιμέτωποι με εκατοντάδες χιλιάδες τόνους βομβών και χημικών που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν σοβαρά προβλήματα υγείας στους κατοίκους και κυρίως τα παιδιά. Ο Πορτοκαλί Παράγοντας (οι διοξίνες που χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο με τους Αμερικάνους) έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια, που θα ακολουθούν τους κατοίκους και τα παιδιά τους για τις επόμενες 7 γενιές. Οι κάτοικοι του Βιετνάμ είναι αντιμέτωποι και με μια ακόμη απειλή, εκείνη της κλιματικής αλλαγής. Αν και οι εκατομμύρια φτωχοί μικροκαλλιεργητές έχουν συμβάλει ελάχιστα στην υπερθέρμανση του πλανήτη, υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες αφού η χώρα τους βρίσκεται ανάμεσα στις 5 που θα επηρεαστούν περισσότερο από τις αλλαγές στο κλίμα. Αν η στάθμη του νερού ανέβει 1 μέτρο, περισσότεροι από 10 εκατομμύρια άνθρωποι θα χάσουν το βιός τους.

Στο Λάι Τσάο ζουν πολλές από τις περιθωριοποιημένες εθνοτικές ομάδες της χώρας. Το μέσο εισόδημα των κατοίκων δεν ξεπερνά τα 43 δολάρια το μήνα, δηλαδή λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα. Οι περισσότεροι ασχολούνται με τη γεωργία και ιδιαίτερα με την καλλιέργεια τσαγιού και ρυζιού. Συχνά υποφέρουν από πλημμύρες που καταστρέφουν τις σοδειές τους και θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο.

Ταξιδέψαμε με μια ομάδα 45 Ελλήνων και Κύπριων Αναδόχων με στόχο να συμβάλλουμε στην κατασκευή του προαύλιου χώρου και της περίφραξης του νηπιαγωγείου της περιοχής. Τα παιδιά κινδύνευαν όταν υπερχείλιζε το κοντινό ποτάμι και η περίφραξη θα βοηθήσει τους δασκάλους να τα προσέχουν καλύτερα κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο σχολείο. Κατορθώσαμε να ολοκληρώσουμε όχι μόνο ένα, αλλά δύο προαύλια νηπιαγωγείων, προσφέροντας σε περισσότερα από 400 παιδιά έναν ασφαλή χώρο για να παίζουν και να μαθαίνουν.

Στις λίγες ημέρες που περάσαμε μαζί με τους κατοίκους του Λάι Τσάο μάθαμε πολλά. Μας μίλησαν για την ιστορία τους, για τη ζωή τους σήμερα, για όσα έχουν κατορθώσει και για όσα ονειρεύονται. Μας οδήγησαν στα χωράφια τους και μας έμαθαν πως καλλιεργούν και συλλέγουν το τσάι και το πολύτιμο ρύζι τους. Πολλές οικογένειες επιβιώνουν αποκλειστικά τρώγοντας ρύζι, έτσι δικαίως το αποκαλούν «δώρο του Θεού». Μας κάλεσαν στα σπίτια τους και είδαμε από κοντά τις συνθήκες διαβίωσης τους.

Τα απογεύματα επισκεπτόμασταν προγράμματα ανάπτυξης του τοπικού γραφείου. Ένα δημοτικό σχολείο, γεμάτο πανέμορφα παιδιά που μας χάρισαν την πιο χαρούμενη και απρόσμενη υποδοχή. Τα παιδιά μας τραγούδησαν και εμείς τους παρουσιάσαμε 2 θεατρικά που τους είχαμε ετοιμάσει. Η ActionAid προσφέρει στο σχολείο εξοπλισμό και έχει ανακαινίσει μέρη της κτιριακής υποδομής.

Μια ομάδα γυναικών που συμμετέχει στον Κύκλο Reflect (βραβευμένο από την UNESCO πρόγραμμα εκπαίδευσης ενηλίκων της ActionAid) μας συγκίνησε ίσως πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Γυναίκες νέες και φτωχές, που δεν γνώριζαν γραφή και ανάγνωση, θύματα οι περισσότερες ενδοοικογενειακής βίας ένωσαν τις δυνάμεις τους και σήμερα έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν πολλά από τα προβλήματά τους. Ενδυναμώθηκαν και παρασύρουν και άλλες γυναίκες στον δρόμο της αλλαγής.

Στα σπίτια των αγροτών που επισκεφθήκαμε, μάθαμε πως επωφελούνται και από διάφορα προγράμματα μικροπίστωσης, αυξάνοντας το εισόδημά τους κυρίως μέσω της εκτροφής γουρουνιών. Είδαμε πώς βελτίωσαν τις καλλιέργειες και το εισόδημά τους χάρη στους σπόρους και τα σεμινάρια εναλλακτικών καλλιεργειών.

Μια από τις πιο ξεχωριστές εμπειρίες ήταν και η συνάντηση πολλών Αναδόχων με τα παιδιά που στηρίζουν στο Λάι Τσάο.  Όλες αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές μοιράζονται μαζί μας μέλη της εθελοντικής ομάδας: Ποιά στιγμή θα ξεχώριζες, πως ένιωσες και ποιό είναι το επόμενο βήμα;

Μιχάλης Νικολαίδης: Σίγουρα ένα ταξίδι εμπειρίας αξέχαστης. Αν μπορούσα να το συμπτύσσω σε μερικές λέξεις η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι “Αναθεώρηση”. Αναθεώρηση τις σημασίας αλληλεγγύης, το πόσα χαμόγελα τελικά μια τόσο απλή πράξη μπορεί να μοιράσει, την διαφορά που μπορεί να κάνει ένα άτομο τελικά μέσα σε μια ομάδα ομοϊδεατών, της “κρίσης”, το προτεραιοτήτων μας εμάς των “δυτικών” και πάνω από όλα, ότι ακόμα και ένας μπορεί να αλλάξει έστω και λίγο προς το καλύτερο τον κόσμο.

Κατερίνα Κούτση: Απέραντη χαρά ένιωσα την στιγμή που με αναγνώρισε το παιδάκι που είμαι ανάδοχος και έτρεξε να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει.

Χριστίνα Σωτηροπουλου: Θα είμαι πολύ ευχαριστημένη αν μ’ αυτή την εμπειρία μου μπορέσω να επηρεάσω έστω και έναν άνθρωπο του περιβάλλοντός μου. Να μπορέσω να κρατήσω για πάντα στην καρδιά μου όλους τους αξιαγάπητους ανθρώπους που γνώρισα, Έλληνες και ξένους.

Νάντια Σωφρονά: Πλημμύρισα από ένα ποτάμι υπέροχων συγκινήσεων, πλούσια αλληλέγγυων στιγμών, έντονες εικόνες αυθεντικών ανθρώπων και πανέμορφων τοπίων. Ξεχωριστά δυνατές στιγμές για μένα η συνάντηση με το κοριτσάκι μου, την Τhuong, η υποδοχή των πιτσιρικιών στα σχολεία, τα τραγούδια και οι εθνικοί ύμνοι που μοιραστήκαμε με τους φίλους μας την τελευταία μέρα στην κοινότητα.

Κριστιάνα Κολιτσίδα: Το επόμενο βήμα: δύο μέρες μετά την επιστροφή μου έκανα αίτηση για 2η Αναδοχή γιατί πλέον δεν έχω καμία αμφιβολία! Το δεύτερο θα είναι να στείλω γράμμα και φωτογραφία στα κοριτσάκια που γνώρισα εκεί και το τρίτο βήμα, ένα ακόμα ταξίδι.

Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου: Η στιγμή που τα παιδάκια ήταν έξω από τα λεωφορεία εμείς μέσα να μας στέλνουν φιλάκια να μας πιάνουν τα χέρια… η πιο συναισθηματική στιγμή για μένα.

Τάνια Πανταζή: Ποια στιγμή θα ξεχώριζα; Δεν ξέρω… όταν στην γιορτή του σχολείου ένα μωρό 6-7 χρονών προσπαθούσε να συνεννοηθεί μαζί μου και επειδή δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε απλά με αγκάλιασε σφιχτά και με χάιδεψε… Όταν στον συνεταιρισμό των γυναικών ακούγαμε τις ιστορίες αυτών των απίστευτων γυναικών και ενώ έκλαιγα ένιωθα πολύ μεγάλο θαυμασμό για αυτά που έχουν καταφέρει… Όταν στο σπίτι μιας γυναίκας που μας κάλεσε για τσάι την ακούσαμε να λέει πως το μεγαλύτερο της όνειρο είναι να φτιάξει ένα καλύτερο ξύλινο σπίτι, χωρίς πολλές τρύπες – το σπίτι από τούβλα ούτε να το ονειρευτεί μπορούσε!

Αφροδίτη Μπερδέ: Νιώθω ότι δεν έχω επιστρέψει, μόνο το σώμα έχει γυρίσει την Ελλάδα, ένα κομμάτι της καρδιάς μας και της ψυχής μας θα μείνει εκεί μαζί τους για πάντα. Όλο το ταξίδι ήταν γεμάτο αξέχαστες στιγμές και συναισθήματα, αλλά αυτές που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι δύο, τα αντικρουόμενα συναισθήματα που ένιωθα όταν έφευγα από τη συνάντηση με το παιδάκι που είμαι ανάδοχη, χαρά που το έχω και το είδα, και στενοχώρια για το πως ζει.. Επόμενο βήμα, να πείσω όσους περισσότερους μπορώ, ότι αν βάλει ο καθένας μας από ένα μικρό λιθαράκι, αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινος για όλους, και κυρίως για τα παιδιά.

Ευχαριστούμε πολύ τους Αναδόχους και εθελοντές μας για την προσφορά τους στους κατοίκους του Λάι Τσάο! Εδώ θα βρείτε φωτογραφίες από το ταξίδι μας.